Met de dood van Ziad Rahbani verliest Libanon een “totale kunstenaar”

Dit is niet zomaar de dood van een man, maar de verdwijning van een prisma. Het prisma waardoor een hele generatie leerde lachen om het absurde, onrecht te betreuren en anders te luisteren. Ziad Rahbani stierf zoals hij leefde: in een stilte die boekdelen spreekt, ver van het mediagedruis, en liet een dicht oeuvre achter, een spoor van onverzettelijkheid en een leegte die resoneert in de straten van Beiroet en in de coulissen van alle theaters waar hij zijn stempel op drukte.

Ziad Rahbani werd geboren op ¹ januari 1956 in een familie die al gekroond was met artistieke roem. Als wonderkind van Fayrouz [nu 90 jaar oud en beschouwd als een van de grootste zangers in de Arabische wereld] en componist Assi Rahbani groeide hij op in een omgeving doordrenkt van muziek, poëzie en politieke betrokkenheid.

Al op zeer jonge leeftijd toonde hij een vroegrijp talent voor schrijven, satire en compositie. Hij studeerde aan het prestigieuze Collège Notre-Dame de Jamhour, een Franstalige jezuïeteninstelling [in Beiroet], waar hij zich evenzeer onderscheidde door zijn kritische geest als door zijn provocerende originaliteit. Het was tijdens deze adolescentie dat hij begon te componeren, te schrijven en de gevestigde orde in twijfel te trekken, een profiel dat al tegen de stroom in was gegaan.

Ziad had tevreden kunnen zijn met een verlenging van de competitie